Անտառից եկած կանաչ եղևնին, Հիշում է կանաչ իր ընկերներին, Արահետներն է հիշում ձյունի տակ, Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ: Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև, Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև, Հովերն է հիշում նա գարնանային, Որ իրեն այնպես օրորում էին:
Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում, Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում, Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի, Խարույկն է հիշում անտառապահի:
Հիշում է բոլորն ու չի ափսոսում, Որ էլ անտառի երգը չի լսում, Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին Գարուն է բերել երեխաներին, Գարուն է բերել այս ձմռան օրով Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով. Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել,
Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք: Ե՞րբ են նրա մոտ այսքան մանուկներ Երգել ու պարել մինչև ուշ գիշեր… Զարդարանքներով, աստղերով իր պերճ Կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ, Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին, Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:
Հարցեր և առաջադրանքներ
1. Անհասկանալի բառերը դո՛ւրս գրիր և բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր: Արահետ- նեղ ճանապարհ,
2. Ի՞նչ էր հիշում եղևնին: Պատմի՛ր եղևնու անունից:բուք-սատիկ, վաղորցյան այգաբաց, ցող-ջրի մանր
3. Եղևնին ի՞նչ էր զգում անտառից հեռու: եղամ, շաղ աբրեշում-մետաքս,
4. Նա ափսոսո՞ւմ էր, որ այլևս անտառում չի:
5. Ինչո՞ւ էր նա հպարտ նայում աշխարհին;
6. Նամակ գրի՛ր եղևնուն:
Եղևնի ջան եղևնի թող քո գալը լինի բարի
Ցանկանում եմ, որ այս տարի
Քո լույսերով և փայլերով
Լուսավորես տները